Polega na bezpośrednim kontakcie produktu z parownikami. Produkt, zwykle opakowany, ustawia się na tacach między płytami zamrażalni, które następnie są hydraulicznie dociskane do siebie, poprawiając kon­takt między płytami a produktem. Płyty mogą być różnej konstrukcji, np. z rur lub przewodów czworokątnych otoczonych blachą. W rurach paruje czynnik chłodniczy i oziębia ścianki półek, te z kolei zabierają ciepło z surowca i przekazują parującemu amoniakowi. Współczynnik przenikania jest tu lepszy, przez co czas zamrażania jest krótszy, mimo umiarkowanych temperatur parowania czynnika chłodniczego ( — 25°C do — 35°C). Nie stosuje się tu żadnych wentylato­rów. Zamrażalnie tego typu mają dużą wydajność przy stosunkowo ma­łych wymiarach. Mają one postać szaf do mrożenia. Pojemność ich jest ograniczona, ważna więc jest zwartość ułożenia. Schemat i zasada dzia­łania pokazane są na rysunku 33. Bardziej nowoczesnym rozwiązaniem tego typu mrożenia się zamra­żalnie walcowe do mrożenia cieczy, np. soku. Walec jest parownikiem, w którym odbywa się parowanie czynnika chłodniczego. Sok przezna­czony do mrożenia znajduje się w zbiorniku, a część walca zanurzona jest w tym soku. Na obracającym się walcu nakłada się cienka warstwa zamrażanego soku, zeskrobywana specjalnym nożem, która w postaci jakby śniegu spada po pochylni do zbiornika na mrożonkę.