PRZEMYSŁ PAPIERNICZY W POLSCE Produkcję papieru rozpoczęto w Chinach w II w. p.n.e. Do tego czasu, a nawet przez wiele wieków później, pisano na płyt­kach ceramicznych, tabliczkach woskowych, skórach, liściach i korze drzew. Szczególną rolę odgrywał papirus i pergamin. W Polsce produkcję papieru rozpoczęto w 1491 r. w Prądniku (obecnie dzielnica Krakowa), następnie kolejno: w Raciborzu, Słup­sku, Legnicy, Lublinie i Warszawie. Na początku XVI w. w Pol­sce pracowało 35 papierni, zwanych wówczas młynami papierni­czymi. Pokrywały one w całości zapotrzebowanie na papier w ów­czesnej Polsce. Papier sprzedawano nawet do krajów ościennych, w których jego produkcję rozpoczęto znacznie później. W XVII i XVIII w. nastąpił dalszy rozwój produkcji papieru. W okresie rozbiorów inne kraje europejskie wyprzedziły Polskę, tak że w Polsce międzywojennej produkcja papieru na 1 mieszkańca była jedną z najniższych w Europie. W Polsce Ludowej zapotrzebowanie na papier gwałtownie wzrosło. Głównym odbiorcą papieru stał się rozwinięty przemysł poligraficzny. Uległy rozbudowie i modernizacji istniejące fabryki papieru, powstały nowe wielkie zakłady, np. Kombinat Celulozo­wo-Papierniczy w Świeciu nad Wisłą i inne. Rozwinęła się także produkcja maszyn papierniczych w Jeleniej Górze. Mimo że pro­dukcja papieru obecnie jest wielokrotnie większa niż przed wojną, zapotrzebowanie na papier znacznie przewyższa wzrost produkcji, konieczne jest więc sprowadzanie pewnych ilości papieru z zagra­nicy.