Obuwie dzieli się na działy, klasy, typy, rodzaje, systemy i gru­py wielkości. Podstawą podziału obuwia na działy jest surowiec, z któ­rego wykonane są wierzchy i spody obuwia; np. dział oznaczony symbolem SS obejmuje obuwie skórzane na skórze, SG — skó­rzane na gumie, TS — tekstylne na skórze, GG — gumowe na gumie. Podstawą podziału obuwia na klasy jest charakter użyt­kowy obuwia; np. wyjściowe wyborowe, wyjściowe, domowe, ro­bocze, turystyczne i inne.. Typy obuwia to np. czółenka, sandały, trzewiki, półbuty, botki i inne. Każdy typ obuwia może charakteryzować się od­miennym fasonem, np. półbuty męskie, „wiatrówki", botki „tat-rzanki" z długą lub krótką cholewką itp. (rys. 117). Podstawą podziału obuwia na rodzaje jest surowiec, z któ­rego wykonane są wierzchy i spody obuwia, i sposób jego wy­kończenia, np. chromowane na krepie, kozie na kruponie. Systemy (sposoby) łączenia wierzchów ze spodami są rów­nież podstawą podziału. Wyróżniamy np. obuwie kołkowane, szy­te, klejone, gdynkowe i inne. Grupy wielkości obuwia oznaczone są cyframi według BN-72/7740-05 z poprawkami wprowadzonymi przez Centralę Przemysłu Skórzanego, obowiązującymi od 1 I 1975 r. 1 —.obuwie niemowlęce dla wieku do 1 roku, 2 — obuwie wczesnodziecięce dla wieku od 2 do 4 lat, 3/1 — obuwie dziecięce dla dzieci młodszych dla wieku od 5 do 6 lat, 3/2 — obuwie dziecięce dla dzieci starszych dla wieku od 7 do 9 lat, 4 — obuwie dziewczęce dla wieku od 10 do 13 lat, 5 — obuwie chłopięce dla wieku od 10 do 13 lat, — 6 — obuwie młodzieżowe dziewczęce powyżej 13 lat do 18 lat, 7 — obuwie młodzieżowe chłopięce powyżej 13 lat do 18 lat, 8 — obuwie damskie powyżej 18 lat, 9 — obuwie męskie powyżej 18 lat. Obuwie skórzane na skórze stanowi dziś najmniej liczną grupę towarową. Jest to przede wszystkim wyjściowe wy­borowe obuwie damskie i męskie (tab. 63). Obuwie skórzane na skórze i gumie produkuje się w niewielkich ilościach, chociaż wartość użytkowa tego obuwia jest duża. Podeszwa jest bowiem podwójna, skórzana i gumowa, ma dużą wartość ocieplającą, jest twarda. Obuwie skórzane na gumie jest dziś najpopularniej­sze. Podeszwy tego obuwia wykonywane są z krepy, czyli 95% kauczuku koloru białego, transparentu, czyli 65% kauczuku o bar­wie brązowej przeświecającej, z wibramy, czyli odlewanej gumy zawierającej 40% kauczuku, z gumy porowatej zawierającej około 25% kauczuku. Obuwie gumowe wykonane w całości z gumy jest cenionym obuwiem w terenie mokrym, błotnistym, pełni również rolę obu­wia ochronnego. Zaliczamy tu buty rybackie i robocze, kanadyjki, kalosze, wellingtony. Obuwie tekstylne i filcowe ma zastosowanie głównie jako damskie i dziecięce obuwie letnie i zimowe. Szczególną za­letą tego obuwia jest lekkość i miękkość. Zalicza się do tego obu­wia trampki, tenisówki, botki filcowe itp. Obuwie z tworzyw syntetycznych znane było do niedawna tylko jako obuwie ranne. Dziś z folii z polichlorku wi­nylu i innych tworzyw produkuje się efektowne wyjściowe buty damskie i męskie, a z siatki poliamidowej — letnie obuwie zarów­no damskie, jak i męskie (tab. 64). Spośród kilku systemów łączenia wierzchów ze spodami na uwagę zasługują kołkowany, szyty i klejony. Obuwie kołkowane produkowane jest zarówno sposobem rze­mieślniczym, jak i przemysłowym. Jest to obuwie o dużej trwało­ści. W obuwiu tym zarówno podpodeszwa, jak i podeszwa muszą być wykonane ze skóry bardzo twardej, aby kołki (gwoździe) drew­niane tkwiły w nich mocno. Obecnie obuwie kołkowane spotykamy coraz rzadziej, jest ono wypierane przez znacznie tańsze w pro­dukcji obuwie szyte. Obuwie szyte jest tańsze ze względu na prostszy sposób pro­dukcji oraz ze względu na możliwość użycia do produkcji spodów tego obuwia skór mniej twardych niż w obuwiu kołkowanym. Obuwie klejone jest dziś powszechnie używane. Cechuje je lekkość oraz znaczna trwałość. Trwałość ta zależy przede wszyst­kim od jakości kleju i od dostatecznie dużej powierzchni klejonej. Klejenie obuwia jest najtańszym ze stosowanych obecnie syste­mów montażu. Od 1 stycznia 1975 r. oznakowanie obuwia obejmuje oznaczenia obowiązujące oraz cechy, które mogą być umieszczane lub mogą być pominięte. Na śródstopiu podeszwy lub podpodesz-wy w lewej i prawej półparze umieszcza się nazwę producenta lub jego znak firmowy. Wewnątrz obuwia, przy górnej krawędzi wierzchu powinny znajdować się: na lewej półparze — numer długości, symbol tęgości, symbol SWW i SWA (tab. 65), numer wzoru 'i rok produkcji; na prawej półparze — numer długości, symbol tęgości, cena detaliczna i rok produkcji. W dowolnym miejscu lewej i prawej półpary może być podane oznaczenie obuwia luksusowego. W górnej części cholew w kozacz-kath podany jest obwód cholewy w cm. Ponadto na półparze lewej producent może umieścić: nazwę handlową modelu, symbol planu produkcyjnego, znak jakości, a na półparze prawej — nazwę han­dlową modelu i znak jakości. Znakowanie obuwia powinno być czytelne, a użyty tusz nie powinien odbarwiać. Oznaczenia obuwia określeniem „nowość" dokonuje się na od­dzielnej etykiecie, w której należy określić walory technologiczne i surowcowe wyrobu w sposób zrozumiały dla nabywcy.