Skórę dzielimy na część grzbietową, zwaną kruponem lub słupcem, stanowiącą ok. 50% powierzchni, kark stanowiący ok. 15% całości i boki stanowiące ok. 35% całej powierzchni. Najwyżej ceniony jest krupon, skóra w tej części jest najbardziej ścisła, trwała. Krupon przeznacza się głównie na spody obuwia. Ż karku uzyskuje się skóry grube, gąbczaste, przeznaczone rów­nież na spody obuwia. Za najgorszą jakościowo uważana jest skóra z głów i pachwinowa (rys. 114). O jakości'skór w układzie topograficznym decydują: ro­dzaj, wiek i płeć zwierzęcia, sposób odżywiania, rasa i klimat. Rozróżniamy skóry bydlęce i cielęce, owcze i jagnięce, kozie, końskie, świńskie, skóry z dzikich zwierząt. Wyżej cenione są skóry ze zwierząt młodych i samic. Najładniejszą skórę mają zwie­rzęta karmione mlekiem. Zwierzęta górskie, żyjące w ostrym kli­macie, mają skórę grubszą, ściślejszą, niż zwierzęta żyjące w kli­macie ciepłym. KONSERWACJA SKÓR SUROWYCH Skóry konserwuje się przez suszenie, solenie, piklowanie i za­mrażanie. Najpopularniejszą metodą konserwowania jest sole­nie skóry od strony mizdry. Piklowanie stosujemy tylko do skór cennych, polega ono na traktowaniu skóry roztworem soli i kwasu. Suszenie skór ma miejsce w krajach gorących, mro­żenie — na północy. Skóry po zabiegu konserwującym składane są w stosy, wiązane drutem i odsyłane od razu do garbarni. Najstaranniejsze bowiem konserwowanie skóry nie zapobiega na dłuższy okres procesom gnilnym.