PRODUKCJA PORCELANY Porcelanę stołową produkuje się z 51% kaolinu, 38% pias­ku kwarcowego, 10% skalenia, 1% dolomitu. Porcelana stołowa zwana jest także porcelaną twardą. Porcelana miękka wykonana jest z tych samych surowców, lecz o innym składzie procentowym, zwiększa się mianowicie procentowa zawartość skalenia, a zmniej­sza zawartość kaolinu. Do porcelany miękkiej zaliczamy niektóre gatunki porcelany francuskiej (Sèvres), niemieckiej (Segera) i in­ne. Jest to porcelana o cienkich ściankach. Wymienione składniki po oczyszczeniu miele się w mły­nach kulowych i miesza z pewną ilością wody. Tak przygotowaną masę umieszcza się na pewien czas w piwnicach w celu lepszego jej uplastycznienia. Z masy porcelanowej formuje się wyroby ręcznie na kole garncarskim, przez odlewanie w formach gipsowych lub przez prasowanie w matrycach stalowych. Uformowane wyroby suszy się, a następnie wypala po raz pierwszy, w tempera­turze ok. 950°C. Po pierwszym wypaleniu otrzymuje się porcelanę matową, porowatą, zwaną biskwitem. Wyroby biskwitowe podda­je się szkliwieniu. Szkliwo jest to rzadka masa składająca się z kaolinu, kwarcu, skalenia, kredy, marmuru, dolomitu, zwią­zków boru, ołowiu, potasu, sodu, magnezu i wody. Szkliwienia dokonuje się przez zanurzenie wyrobów w szkliwie, natryskiwa­nie lub malowanie. Wyroby szkliwione wypala się powtór­ni e w temperaturze ok. 1450°C (porcelanę miękką wypala się po raz drugi w temperaturze ok. 1200°C). W temperaturze tej składniki masy porcelanowej stapiają się w jednolitą, twardą, szklistą masę. Cały cykl wypalania porcelany trwa od 30 do 60 godzin. Do wypalania porcelany służą piece komorowe piętrowe lub najczęściej dziś używane piece tunelowe, ogrzewane gazem. Po drugim wypalaniu porcelany następuje jej sortowanie na gatunki. Podstawą do podziału porcelany na gatunki są krzy­wizny, nierówności grubości ścianek, pęknięcia czerepu, brak szkli­wa lub zacieki i zgrubienia szkliwa, brak białej barwy, rysy cze­repu. Do gatunku pierwszego zalicza się wyroby nie posiadające żadnych wymienionych wad z wyjątkiem ledwie dostrzegalnych krzywizn. W gatunku drugim dopuszczalne są niektóre mało do­strzegalne wady, w gatunku trzecim dopuszczalne są omawiane wady z wyjątkiem pęknięć i szczerb czerepu.