Drewno uzyskiwane z drzew iglastych bądź liściastych ma bu­dowę komórkową. Komórki tworzą różnorodne tkanki widocz­ne w przekroju podłużnym lub poprzecznym drewna. Należą do nich słoje roczne, promienie rdzeniowe oraz twardziel i biel. Słoje narastają koncentrycznie. Co roku przybywa jeden słój, składający się z dwu warstw: jaśniejszej — wiosennej i ciemniej­szej — powstającej w końcu lata. Kształt i barwa usłojenia są charakterystyczne dla każdego gatunku drewna. Na przekroju po­przecznym drewna widoczne są promienie rdzeniowe w postaci wydłużonych cienkościennych komórek. Przewodzą one pokarm z łyka do części rdzeniowej. Środkowa część pnia, z reguły ciem­niejsza, nazywa się twardziela, a wokół niej jaśniejsza — bielą. Gatunki drzew mające tylko ciemną twardziel, np. dąb, nazywają się twardzielowymi, a mające tylko biel, np. brzoza — bielastymi. Głównymi składnikami drewna są: węgiel — 49%, tlen — 44%, wodór — 6%, wapń, sól, azot, potas, fosfor i inne — 1%. Wymienione pierwiastki tworzą w drewnie związki, z któ­rych największy procent stanowi celuloza. Ponadto w drewnie występują garbniki, olejki, woski, żywice f inne. Drewno z różnych gatunków drzew charakteryzuje się właściwą barwą, rysunkiem (teksturą) słoi i promieni rdzenio­wych, zapachem, masą właściwą, trwałością i twardością. Drewno z drzew krajowych ma barwę od białej do czarnej. Do najcięż­szych drzew zaliczamy grab, buk, dąb, do najlżejszych — świerk, topolę. Do najbardziej twardych drzew krajowych należy grab, do najbardziej miękkich — lipa. Najbardziej trwałego drewna do­starcza dąb, modrzew, sosna, najmniej trwałego — olcha, topola, wierzba.