GARBNIKI Celem garbowania skór jest zachowanie elastyczności, mięk­kości, przepuszczalności powietrza i nieprzepuszczalności wody, wytrzymałości na rozciąganie i zerwanie, trwałości. Garbniki są to substancje, które wiążą się z tkankami skó­ry i w dużym stopniu przyczyniają się do zachowania wymienio­nych wyżej właściwości skóry. Garbniki chronią równocześnie skórę przed rozkładem gnilnym. Garbniki dzielimy na roślinne, mineralne, tłuszczowe i syntetyczne. Garbniki roślinne są to substancje zawarte w korze, drewnie, liściach, owocach drzew. Z drzew krajowych najwięcej garbnika zawierają: kora brzozy — 12%, kora świerka — 11,5%, kora dę­bu — 10%. Z drzew południowych najwięcej garbnika zawierają: kora maletto — 48%, kora mimozy — 35%. Drewno quebracho zawiera ok. 21% garbników, drewno dębowe ok. 6,5% garbnika. Garbniki mineralne są to sole chromowe i glinowe. Garbnik chromowy otrzymuje się przez działanie ługiem sodowym na chro-mit. Garbnik glinowy powstaje przez działanie kwasu siarkowego na glin lub potażu na glin. Garbniki tłuszczowe — to przede wszystkim tran z fok i wielo­rybów. Jest to garbnik ceniony ze względu na trwałość, nie ulega działaniu wody. Garbniki syntetyczne, zwane w Polsce rotaninami, są to sub­stancje garbujące otrzymywane głównie ze związków fenolowych i formaldehydów. Główną zaletą garbników syntetycznych jest ich szybkie przenikanie w głąb skóry i wiązanie się z tkankami, czyli garbowanie. Z wymienionych garbników najtrwalsze garbowanie dają garb­niki roślinne. Skóra garbowana tymi garbnikami jest najbardziej odporna na działanie wody. Garbniki tłuszczowe są trwałe, nie wypłukują się. Garbniki chromowe nadają skórze piękny połysk, znaczną trwałość i odporność na działanie wody. Najniżej cenione są garbniki glinowe. Są one nietrwałe, łatwo się wypłukują. Gar­bowanie za pomocą garbników syntetycznych daje skóry średniej jakości.