Kamionkę wytwarza się z glin kamionkowych wypalających się na żółto lub brązowo — 52%, z gliny manganowej — 18%, z porfiru — 20% i piasku kwarcowego — 10%. Wymienione skład­niki, starannie zmielone, dokładnie miesza się na sucho i wreszcie dodaje się wody uzyskując ciastowatą masę formierską. Z masy tej formowane są wyroby kamionkowe. Kamionkę formuje się naj­częściej używając wzornika, czyli kształtek żelaznych, tokarni, od­lewnie, pras, pasmowych, tłokowych lub ślimakowych oraz ręcznie. Wysuszone czerepy kamionkowe wypala się w piecach komoro­wych oraz niekiedy w piecach tunelowych w temperaturze ok. 1280°C, w czasie od 100 do 250 godzin. Wypalanie wyrobów ka­mionkowych jest bardzo powolne i dość kosztowne ze względu na dużą ilość zużywanego paliwa. Szkliwienia wyrobów kamionkowych dokonuje się przez pokry­cie wyrobu wypalonego szkliwem ołowiowo-borowo-wapniowym i powtórne krótkie wypalanie w temperaturze ok. 1100°C. Dziś najczęściej wyroby kamionkowe pokrywane są tzw. szkliwem sol­nym; w czasie wypalania kamionki dodaje się do paleniska soli kuchennej. Sól w połączeniu z krzemionką tworzy na powierzchni czerepu szklistą, trwałą powłokę, czyli polewę. Z kamionki wyrabia się garnki, dzbanki, miski, wyroby sani­tarne i budowlane, jak płyty, zbiorniki, rury kanalizacyjne. Są to wyroby trwałe, bardzo twarde, szkliste, nienasiąkliwe, odporne na wysokie temperatury, na działanie kwasów, zasad i soli (rys. 103). Wyroby kamionkowe dzielimy na dwa gatunki. Wyroby gatunku pierwszego nie mogą mieć widocznych krzywizn, nierów­ności powierzchni, muszą mieć jednakowe zabarwienie. Wyroby gatunku drugiego mogą posiadać mało widoczne wymienione wady. Kamionkę owiniętą w wełnę drzewną pakujemy w skrzynie drewniane.