Przy ocenie organoleptycznej serów zwracamy uwagę na smak i zapach, które powinny być charakterystyczne dla danego ga­tunku, oraz na oczkowatość, konsystencję, stopień dojrzałości, bar­wę oraz wygląd zewnętrzny skórki. Sery wykazują często różne wady, jak np. jełczenie, pleśnienie skórki, wzdęcia. Wady te są wynikiem niewłaściwej pielęgnacji serów w czasie ich d jjrzewania. Wzdęcia serów powodowane są przez bakterie znajdujące się w mleku, z którego ser wyprodukowano. Bakterie powodują rozkład tłuszczów, gąbczastość miąższu, mdły smak, nieswoisty, zepsuty zapach. Sery takie są szkodliwe dla zdrowia i niezdatne do spożycia. Przechowywanie serów w zbyt suchym pomieszczeniu może spowodować pęknięcie skórki i wdarcie się pleśni do miąższu, co powoduje niezdatność sera do spożycia. Każdy gatunek serów ma odrębne wymagania odnośnie opako­wania. Sery edamskie, ementalskie, tylżyckie i trapistów po owi­nięciu w papier pergaminowy pakowane są w skrzynki drewniane. Sery topione pakuje się w pergamin lub tomofan, a następnie w pudełka kartonowe lub drewniane. Bryndza pakowana jest w beczki lub skrzynki wyłożone pergaminem. Na każdym opakowaniu musi być umieszczony napis zawiera­jący nazwę zakładu produkującego, nazwę produktu, procent za­wartości tłuszczu. Sery powinny być przechowywane w suchych, czystych, prze­wiewnych i chłodnych pomieszczeniach. Trwałość serów można przedłużyć smarując ich skórkę tłusz­czem roślinnym bezwonnym lub roztworem soli kuchennej. W ten sposób chroni się sery przed rozwojem roztocza serowego, pleś­nieniem, wysychaniem i pękaniem.