Pokarmy spożyte i przyswojone przez organizm, a szczególnie tłuszcze i węglowodany, ulegają „spalaniu", wytwarzając pewne ilości energii. Energia ta utrzymuje właściwą temperaturę ciała i nadaje siłę mięśniom. Wartość energii mierzona jest jednostka energii cieplnej, czyli kalorią. Kaloria (cal) jest to ilość ciepła nie­zbędna do ogrzania 1 grama wody o 1°C w granicach temperatur 14,5 do 15,5°C; 1000 kalorii nazywamy kilokalorią (duża kaloria — kcal) i. Różne pokarmy dostarczają różnych ilości kilokalorii. Przykła­dowo — przemiana na energię w organizmie 1 g cukru wyzwala 4 kcal, 1 g tłuszczu — 9 kcal, 1 g białka — 4 kcal. Znając zawar­tość tłuszczów, cukrów i białek w poszczególnych pokarmach mo­żemy ustalić wartości energetyczne pożywienia, wyrażając je w kaloriach. Niektóre produkty są niskokaloryczne, np. 10 g po­midorów ma wartość tylko 2 kcal, 100 g ziemniaków — 80 kcal, 100 g masła — 748 kcal, 100 g chleba żytniego — 239 kcal. Obliczenie kaloryczności jest jednak miernikiem niezbyt do­kładnym, gdyż różne posiłki o takiej samej kaloryczności mogą mieć niejednakowe wartości odżywcze. Przykładem może być makaron z masłem i makaron z mięsem (ilość makaronu taka sama, a ilość masła i mięsa tak dobrane, by ich kaloryczność była rów­na), przy jednakowej kaloryczności w pierwszym zestawie mamy więcej tłuszczu, w drugim zestawie więcej białka. Kaloryczność posiłków określa się dostosowując ją do wieku, wykonywanej pracy, wagi ciała itp. Ilości te wynoszą od 1300 kcal do 7000 kcal w ciągu doby. Dzienne normy żywienia proponowane przez PZH przewidują dla dzieci od 7 do 9 lat 2100 kcal, dla chłopców od 10 do 20 lat — 3700 kcal, dla kobiet umiarkowanie czynnych — 2800 kcal, dla mężczyzn umiarkowanie czynnych 3200 kcal, dla ciężko pracują­cych — 5000 kcal i więcej.