Podstawowym elementem w instalacji elektrycznej jest sznur elektryczny wykonany z przewodów elektrycznych, a umożliwia­jący doprowadzenie prądu elektrycznego do punktu odbiorczego. Przewody elektryczne wykonane są z drutu lub linki drucianej, zwanej żyłą, oraz powłoki chroniącej przed zwarciem lub poraże­niem prądem, zwanej izolacją. Żyły wykonane są z miedzi lub stopu aluminiowego, rzadziej z innych metali. Powłokę ochronną wykonujemy najczęściej z polietylenu, polichlorku winylu, gumy i tkaniny. Niektóre przewodniki mają dodatkową powłokę ochronną z obwoju lub oplotu nitkowego, z powłoki oło­wianej. W zależności od zastosowania używamy przewodników o różnych przekrojach od 0,5 do 1000 mm2. W elektrycznych instalacjach domowych używamy przewodów jedno-, dwu- lub wielożyłowych. Przewody dwużyłowe są dziś najczęściej stosowane, są wygodne w użyciu i tanie. Przewody zamocowane śrubkami Urządzenia elektryczne łączymy z siecią elektryczną za pomocą sznurów. Sznur jest wykonany z jednego przewodu dwużyłowego lub dwu przewodów jednożyłowych. Jeden koniec sznura dołączo­ny jest najczęściej bezpośrednio do urządzenia pobierającego prąd, drugi zaś zakończony jest wty- czką. Spotykamy także sznury, które mają na jednym końcu wtyczkę, na drugim zaś nasadkę grzejną, np. sznury do żelazka lub piecyka (rys. 74). W korzystaniu z urządzeń elektrycznych duże usługi odda­je sznur zwany przedłuża­czem. Przedłużacz jest to prze­wód zakończony na jednym koń­cu wtyczką, a na drugim — gniazdkiem przedłużaczowym, zwanym kontrwtyczką. Spotyka się przedłużacze z bębnem do zwijania przewodu. Wtyczka składa się z oprawy oraz dwu mosiężnych bolców z zaciskami śrubowymi. Zaciski służą do połączenia żył sznura z bolcami wtyczki. Bolce umieszczone są w kanalikach oprawy wykonanej z bakelitu, polietylenu, porcelany lub gumy. Niekie­dy wtyczki mają trzeci bolec, który łączy urządzenie elektryczne z przewodem uziemiającym. Wtyczki takie służą do włączenia do sieci elektrycznej urządzeń elektrycznych z nie uziemionymi silni­kami, jak lodówki lub niektóre pralki. Gniazdko sieciowe składa się z obudowy wykonanej z takich samych materiałów, jak wtyczki, i metalowych sprężynujących styków wbudowanych w porcelanę. Do styków tych doprowa­dzone są-przewody sieci elektrycznej. Styki w gniazdku powinny być tak zmontowane, by bolce wtyczki łatwo w nie wchodziły, a równocześnie tkwiły w nich nieruchomo. Obluzowanie się sty­ków powoduje iskrzenie, co doprowadza do nagrzewania się gnia­zdka i grozi pożarem. Budowa zewnętrzna gniazdka sieciowego dostosowana jest do zainstalowania go pod tynkiem (we wgłębieniach) i na tynku. Gniazdka sieciowe stosowane w pomieszczeniach narażonych na działanie wilgoci, np. w pralniach, łazienkach, na zewnątrz budyn­ków, mają hermetyczną obudowę. Spotyka się także gniazdka podwójne zwane bliźnia­kami, pozwalają one na równoczesne włączenie dwu urządzeń. Wyłączniki służą do zamykania i otwierania dopływu prądu elektrycznego do urządzenia odbiorczego. Obudowa wyłącznika wykonana jest z bakelitu lub żywic melaminowo-mocznikowych, ma różne kształty w zależności od rodzaju wyłącznika. Styki me­talowe wykonane są z mosiężnej sprężynującej blachy. Styki są stałe i ruchome. Styki stałe połączone są z przewodami sieci elek­trycznej i urządzenia odbiorczego, styk ruchomy łączy dwa styki stałe. W zależności od budowy wyłącznika styki ruchome mogą być włączone przez przekręcenie pokrętła, za pomocą dźwigni, przyciskiem lub klawiszem. Mamy więc wyłączniki pokrętne, dźwigienkowe, przyciskowe i klawiszowe. Wyłączniki przystoso­wane są do instalacji podtynkowej i natynkowej. W pomieszcze­niach o dużej wilgotności powietrza lub na zewnątrz budynków instaluje się wyłączniki hermetyczne. Wyłączniki wielobiegunowe przystosowane są do nierównoczesnego włączania i wyłączania prądu elektrycznego do więcej niż jednego urządzenia odbiorczego. Wyłączników takich używa się do niektórych żyrandoli, lamp w izbach lekcyjnych. Znane są także wyłączniki sznurowe. Są to wyłącz­niki przyciskowe lub klawiszowe o kształcie owalnym, gruszko­wym, kostkowym lub płaskim. Stosowane są do lamp stojących. Zarówno wtyczki, gniazdka, jak i wyłączniki posiadają trwałe oznaczenie, wskazujące do ja­kich natężeń i napięć prądu elektrycznego mogą być przystosowane. W instalacjach domowych np. wtyczki, gniazdka i wyłączniki przystoso­wane są do odbioru prądu b mocy 1500 W, czyli natężenie sieci nie może przekraczać 6 A, a na­pięcie 250 V (PN-61/E-06305). Ważnym elementem instalacji elektrycznej są bezpieczniki. Chronią one przewody i urzą­dzenia odbiorcze od zniszczenia. Bezpieczniki dzielimy na topikowe i samoczynne. Bezpiecznik topikowy (rys. 75) składa się z obudowy porcelanowej, główki i wkładki topikowej. Wkładka topikowa wyko­nana jest z porcelany, a na jej końcach znaj­dują się metalowe nasadki połączone przez środek wkładki cienkim, łatwo topliwym dru­cikiem. Drucik ten wytrzymuje przepływ prądu o natężeniu do 6 A. W wypadku większego natężenia prądu w sieci drucik topi się i przerywa dopływ prądu elektrycznego. Bezpiecznik samoczynny jest urządzeniem elektro­magnetycznym. Pod wpływem zwiększonego natężenia prądu w obwodzie elektrycznym sieci domowej, elektromagnes przyciąga kotwicę, która przerywa obwód elektryczny, a urządzenie spręży- / nujące wypycha do góry specjalny przycisk. Przycisk ten unie­możliwia samoczynne włączenie się bezpiecznika. Powtórne włą­czenie bezpiecznika następuje po wciśnięciu przycisku.