GARBOWANIE SKÓR
GARBNIKI
Celem garbowania skór jest zachowanie elastyczności, miękkości, przepuszczalności powietrza i nieprzepuszczalności wody, wytrzymałości na rozciąganie i zerwanie, trwałości.
Garbniki są to substancje, które wiążą się z tkankami skóry i w dużym stopniu przyczyniają się do zachowania wymienionych wyżej właściwości skóry. Garbniki chronią równocześnie skórę przed rozkładem gnilnym. Garbniki dzielimy na roślinne, mineralne, tłuszczowe i syntetyczne.
Garbniki roślinne są to substancje zawarte w korze, drewnie, liściach, owocach drzew. Z drzew krajowych najwięcej garbnika zawierają: kora brzozy — 12%, kora świerka — 11,5%, kora dębu — 10%. Z drzew południowych najwięcej garbnika zawierają: kora maletto — 48%, kora mimozy — 35%. Drewno quebracho zawiera ok. 21% garbników, drewno dębowe ok. 6,5% garbnika.
Garbniki mineralne są to sole chromowe i glinowe. Garbnik chromowy otrzymuje się przez działanie ługiem sodowym na chro-mit. Garbnik glinowy powstaje przez działanie kwasu siarkowego na glin lub potażu na glin.
Garbniki tłuszczowe — to przede wszystkim tran z fok i wielorybów. Jest to garbnik ceniony ze względu na trwałość, nie ulega działaniu wody.
Garbniki syntetyczne, zwane w Polsce rotaninami, są to substancje garbujące otrzymywane głównie ze związków fenolowych i formaldehydów. Główną zaletą garbników syntetycznych jest ich szybkie przenikanie w głąb skóry i wiązanie się z tkankami, czyli garbowanie.
Z wymienionych garbników najtrwalsze garbowanie dają garbniki roślinne. Skóra garbowana tymi garbnikami jest najbardziej odporna na działanie wody. Garbniki tłuszczowe są trwałe, nie wypłukują się. Garbniki chromowe nadają skórze piękny połysk, znaczną trwałość i odporność na działanie wody. Najniżej cenione są garbniki glinowe. Są one nietrwałe, łatwo się wypłukują. Garbowanie za pomocą garbników syntetycznych daje skóry średniej jakości.