KAMIONKA
Kamionkę wytwarza się z glin kamionkowych wypalających się na żółto lub brązowo — 52%, z gliny manganowej — 18%, z porfiru — 20% i piasku kwarcowego — 10%. Wymienione składniki, starannie zmielone, dokładnie miesza się na sucho i wreszcie dodaje się wody uzyskując ciastowatą masę formierską. Z masy tej formowane są wyroby kamionkowe. Kamionkę formuje się najczęściej używając wzornika, czyli kształtek żelaznych, tokarni, odlewnie, pras, pasmowych, tłokowych lub ślimakowych oraz ręcznie. Wysuszone czerepy kamionkowe wypala się w piecach komorowych oraz niekiedy w piecach tunelowych w temperaturze ok. 1280°C, w czasie od 100 do 250 godzin. Wypalanie wyrobów kamionkowych jest bardzo powolne i dość kosztowne ze względu na dużą ilość zużywanego paliwa.
Szkliwienia wyrobów kamionkowych dokonuje się przez pokrycie wyrobu wypalonego szkliwem ołowiowo-borowo-wapniowym i powtórne krótkie wypalanie w temperaturze ok. 1100°C. Dziś najczęściej wyroby kamionkowe pokrywane są tzw. szkliwem solnym; w czasie wypalania kamionki dodaje się do paleniska soli kuchennej. Sól w połączeniu z krzemionką tworzy na powierzchni czerepu szklistą, trwałą powłokę, czyli polewę.
Z kamionki wyrabia się garnki, dzbanki, miski, wyroby sanitarne i budowlane, jak płyty, zbiorniki, rury kanalizacyjne. Są to wyroby trwałe, bardzo twarde, szkliste, nienasiąkliwe, odporne na wysokie temperatury, na działanie kwasów, zasad i soli (rys. 103).
Wyroby kamionkowe dzielimy na dwa gatunki. Wyroby gatunku pierwszego nie mogą mieć widocznych krzywizn, nierówności powierzchni, muszą mieć jednakowe zabarwienie. Wyroby gatunku drugiego mogą posiadać mało widoczne wymienione wady.
Kamionkę owiniętą w wełnę drzewną pakujemy w skrzynie drewniane.