PAPIER
PRZEMYSŁ PAPIERNICZY W POLSCE
Produkcję papieru rozpoczęto w Chinach w II w. p.n.e. Do tego czasu, a nawet przez wiele wieków później, pisano na płytkach ceramicznych, tabliczkach woskowych, skórach, liściach i korze drzew. Szczególną rolę odgrywał papirus i pergamin.
W Polsce produkcję papieru rozpoczęto w 1491 r. w Prądniku (obecnie dzielnica Krakowa), następnie kolejno: w Raciborzu, Słupsku, Legnicy, Lublinie i Warszawie. Na początku XVI w. w Polsce pracowało 35 papierni, zwanych wówczas młynami papierniczymi. Pokrywały one w całości zapotrzebowanie na papier w ówczesnej Polsce. Papier sprzedawano nawet do krajów ościennych, w których jego produkcję rozpoczęto znacznie później. W XVII i XVIII w. nastąpił dalszy rozwój produkcji papieru. W okresie rozbiorów inne kraje europejskie wyprzedziły Polskę, tak że w Polsce międzywojennej produkcja papieru na 1 mieszkańca była jedną z najniższych w Europie.
W Polsce Ludowej zapotrzebowanie na papier gwałtownie wzrosło. Głównym odbiorcą papieru stał się rozwinięty przemysł poligraficzny. Uległy rozbudowie i modernizacji istniejące fabryki papieru, powstały nowe wielkie zakłady, np. Kombinat Celulozowo-Papierniczy w Świeciu nad Wisłą i inne. Rozwinęła się także produkcja maszyn papierniczych w Jeleniej Górze. Mimo że produkcja papieru obecnie jest wielokrotnie większa niż przed wojną, zapotrzebowanie na papier znacznie przewyższa wzrost produkcji, konieczne jest więc sprowadzanie pewnych ilości papieru z zagranicy.